Redaktor: Jadwiga Lipińska
Książka opowiada o piśmiennictwie Starożytnego Egiptu. To zestaw pięciu rozdziałów, każdy napisany przez innego Autora. Trochę widać różnice w stylach i podejściach. Ułożone są mniej więcej chronologicznie: najpierw ogólne wprowadzenie, potem Stare Państwo, Średnie Państwo, Imperium i Epoka Późna.
Poszczególne rozdziały zawierają sporo streszczeń tekstów z rozmaitych gatunków. Szkoda, że wiele z nich nie zachowało się w całości i możemy jedynie zgadywać, co działo się w najciekawszych momentach. Wychodzi na to, że najdłuższe życie zyskują podręczniki, a właściwie czytanki przepisywane mozolnie przez uczniów w tysiącach egzemplarzy. No i opisy wykuwane w kamieniu miały niezłe szanse na przetrwanie.
Można się wiele dowiedzieć. Nawet nie podejrzewałam, że Starożytny Egipt znał aż tyle gatunków literackich. Na przykład takie autobiografie — teksty pozostawiane w grobowcach na wieczność, wychwalające pod niebiosa uczynki i tytuły zmarłego. I o satyrach jakoś w szkole nikt nie wspominał...
Na końcu książki zamieszczono spis najważniejszych tekstów zachowanych na papirusach i ostrakonach, słowniczek, tablicę chronologiczną i bibliografię. Znalazła się tam również wkładka z kolorowymi zdjęciami (na ogół tekstów na różnych nośnikach). Poza nimi prawie nie ma ilustracji, tylko trzy tablice ze znakami.
Nie zauważyłam usterek językowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz