"Gra o tron" — wiele postaci

Tytuł:           Gra o tron        

Tytuł oryginału: A Game of Thrones 
Autor:           George R.R. Martin
Tom:             1                 

Wydawnictwo:     Zysk i S-ka       

Rok 1. wydania:  1996              

Pierwszy tom szalenie popularnego cyklu. W końcu i ja się skusiłam, marnych dwadzieścia parę lat po premierze. Nie widzę wielkości uzasadniającej tę sławę, ale książka nie jest zła. Zgodzę się, że świetnie nadaje się na serial — nawet rzekłabym, że ma w sobie wiele z opery mydlanej.

Mnóstwo postaci, jak się można domyślać — obecnych i przyszłych pretendentów do tytułowego tronu (podobno w ogóle nie jest wygodny). Trochę brakowało mi fabuły; większość wydarzeń to interakcje między bohaterami, a nie coś istotnego dla losów świata. Ot, ktoś kogoś zabił (lub tylko usiłował), ktoś zaszedł w ciążę, zorganizowano turniej rycerski... Podobno fabuła sporo czerpie z Wojny Dwóch Róż. Za słabo znam historię Anglii, żeby się wypowiadać, ale może i Lannisterowie mają coś wspólnego z Lancasterami.

Owszem, jeśli w ciążę zachodzi władczyni, a próbuje się zabić kogoś znaczącego na dworze, to takie wydarzenia mogą wpłynąć na losy królestw i we właściwym czasie trafić do podręczników historii. Ale śmierć to śmierć, a brzemienna królowa jest tak samo miotana hormonami jak zwykła praczka.

Bohaterowie na ogół czarno-biali. Bez trudu można się zorientować, czy według Autora powinnam kibicować danemu człowiekowi, czy nie. Jeśli ktoś jest podły, to po całości, nie cofnie się nawet przed kazirodczym związkiem, morduje równie łatwo, jak spluwa. Ze świecą szukać ludzkich, ani przesadnie szlachetnych, ani wrednych postaci.

Nie zachwyciło mnie również, że fantastyka jest zepchnięta do roli tła i mało znaczących rekwizytów. Owszem, dzieci lorda Starka mają swoje wilkory.Ale gdyby towarzyszyły im specjalnie wytresowane niedźwiedzie, czy to by wiele zmieniło? Takich drobiazgów jest więcej — fantastyczne opowieści starych piastunek, dziwaczne sny...

Dźgnęły mnie w oczy truskawki, które w naszym świecie powstały w osiemnastym wieku ze skrzyżowania dwóch gatunków poziomek. Jakoś niespecjalnie pasują do rycerzy w zbrojach naparzających się mieczami.

Pod względem językowym raczej słabo. Bohaterowie notorycznie ubierają jakieś ubrania (ciekawe w co), trafiają się literówki, bratanek zdaje się być traktowany jak synonim siostrzeńca...