"Największa z przygód" — zakończenie cyklu

Tytuł:          Chłopcy. Największa z przygód

Autor:          Jakub Ćwiek                  

Tom:            4                            
Wydawnictwo:    Wydawnictwo SQN              

Rok 1. wydania: 2015                         

Czwarta i ostatnia część cyklu o chłopcach z Nibylandii, którzy uwspółcześnili się i pokochali motocykle. Uwięziona wcześniej i wstępnie spacyfikowana Dzwoneczek wraca do siebie i akcji, próbuje skompletować rodzinę, przekabaconą przez wroga. Tym razem wątki podomykane (acz z możliwością sequela, a może nawet całego stadka dopisków).

Lektura lekka, łatwa i szybka. Niekoniecznie przyjemna, bo humor zniknął, a zabawa się skończyła i to dawno temu. Odrobina magii, nieco grozy czającej się w czeluściach Skrótu, dużo wielkich silnych facetów na motocyklach. Wręcz tłumy.

"Chłopcy" to jedna z tych powieści (czy tam cyklów, na jedno wychodzi), które czyta się dla wartkiej akcji, ale raczej nie dla refleksji czy prawd objawionych. Na pewno nie dla kunsztownych zdań. Fabuła w związku z powyższym nie najgorsza, ale jakoś nie przykuła do książki — nie mogłam się zmusić do kibicowania bohaterom pełnym sercem. Nie chciałabym się zaprzyjaźniać z takimi typami. I argument, że ich wrogowie są jeszcze gorsi, niespecjalnie mnie przekonuje.

Sceny walki nie przypadły mi do gustu (za wyjątkiem jednej, z wykorzystaniem szydełka) — nie dosyć, że jatki, to jeszcze bohaterowie wydają się niezniszczalni i jakoś sobie radzą z dowolnie licznym wrogiem.

Postacie przeważnie znane z poprzednich części — i chłopcy Dzwoneczek, i ich fałszywe tożsamości. Ot, czasem okaże się potrzebne wprowadzenie jeszcze jednego bohatera, ale to już postacie drugoplanowe. No, może w Stalówce zaszły interesujące zmiany.

Językowo — momentami przeszkadzały mi przekleństwa. Może to oznaka procesów starzenia, a może pewna monotonia bluzgów. Rzadko układały się w ciekawe i niespotykane wiązanki (acz muszę przyznać, że to się zdarzało — dialog z użyciem "pały Chrystusa" wybijał się z tła). Słownictwa nie sposób zaliczyć do bogatych, ale i nie tego człowiek oczekuje od bikerów.