"Tajemni władcy" — fascynujące informacje

Tytuł:           Tajemni władcy          

Tytuł oryginału: Die heimlichen Herrscher
Autor:           Philipp Vandenberg      

Wydawnictwo:     Klub dla Ciebie         

Rok 1. wydania:  1991                    

Podtytuł — "Lekarze dyktatorów i wielkich tego świata" — wyjaśnia, o czym mówi książka. A dziełko pozwala spojrzeć na historię z innego, przeważnie pomijanego, punktu widzenia. No bo co by było, gdyby... Siedem rozdziałów pokazuje dzieje kilkorga raczej znanych władców i polityków oraz ich (niemal nigdy niewspominanych w podręcznikach) lekarzy przybocznych. Rozrzut bohaterów po chronologii spory: od Marka Aureliusza do Hitlera i Piusa XII.

Warto wspomnieć, że Autor ma talent do lekkiego i ciekawego snucia opowieści. Książkę czyta się z przyjemnością (może za wyjątkiem niekiedy bardzo obszernych cytatów — przytoczone w całości orzeczenie o psychice Ludwika II Bawarskiego mocno mnie wynudziło). Największe wrażenie wywarł na mnie pierwszy rozdział, poświęcony Wielkiej Trójce z Jałty. Faceci, którzy tam kreślili po mapach i decydowali o kształcie przyszłego świata, nie byli zdrowi...

Treść pozostałych rozdziałów również potrafi skłonić do refleksji. Jak często losy narodów w ogromnym i zwykle niedostrzeganym stopniu zależą od przypadkowych ludzi? Ani z rządzącej dynastii, ani wybranych demokratycznie? Bywa, że i nawet do zawodu lekarza słabo przygotowanych... A może nie tylko od lekarzy? W końcu wybory w USA przeważnie wygrywa ten wyższy. Jak wielki jest wpływ rzeczników, wizażystek, piarowców...?

Z wpadek, rzuciło mi się w oczy zamieszanie na stronie 161:

Jeśli dokładnie prześledzimy życie cesarza Marka Aureliusza, zobaczymy wyraźnie, jak bardzo go sobie Platon zawłaszczył, jak go skarykaturował, ponaginał — istny Reader's Digest.

Hmmm. Jestem święcie przekonana, że Platon żył w V i IV wieku p.n.e., a Marek Aureliusz — w drugim naszej ery, więc... Idei opętania przez ducha Platona nie rozpatruję. Ale może to złośliwy chochlik coś namieszał i miało być odwrotnie.

Odrobinę mi przeszkadzały spoilery w przedmowie. Autor zdradza najsmakowitsze kawałki z książki. Rozumiem, że można się trochę zareklamować, ale tak odbierać Czytelnikom przyjemność z lektury?

Język poprawny, słownictwo... Hmmm, w częściach pisanych przez Vandenberga przystępne, spokojnie można zrozumieć przekaz bez konieczności podejmowania studiów medycznych. Gorzej z nieszczęsnymi cytatami z lekarzy — tam roi się od żargonu, od nazw lekarstw, które nic mi nie mówiły... No, ale oni w końcu nie pisali dzienników ani oficjalnych dokumentów z myślą o popularyzowaniu nauki.