"Morderstwo pod cenzurą" — lublińskie zbrodnie

Tytuł:          Komisarz Maciejewski
Tom:            1                   
Autor:          Marcin Wroński      
Wydawnictwo:    Red Horse           

Rok 1. wydania: 2007                

Podtytuł "Morderstwo pod cenzurą" nie rzuca się w oczy — w moim wydaniu na okładce go w ogóle nie ma — ale to pod nim znana jest książka. Zapewne, żeby jakoś odróżniała się od pozostałych tomów cyklu o komisarzu Maciejewskim (ten jest pierwszy), a bohater na razie jest podkomisarzem.

Kryminał retro — akcja rozgrywa się w środku dwudziestolecia międzywojennego, w ciągu tygodnia. Podobało mi się odwzorowanie realiów (chociaż się na tym nie znam, więc może jednak jakieś anachronizmy są), łącznie z politycznym tłem: kilka wzmianek o marszałku Piłsudskim, antagonizmy między prawicą a komunistami, do tego powszechna niechęć do Żydów... I na dzień dobry — brutalne morderstwo redaktora jednej z gazet.

Wszystko (no, pomijając jeden samochodowy pościg) rozgrywa się w Lublinie. Jak Autor przyznaje w posłowiu — chciał zapełnić białą plamę na mapie polskiej kryminalistyki. W zorientowaniu się w ówczesnym mieście pomagają dwie mapki pod skrzydełkami okładki. Miły akcent dla czytelnika, który nigdy Lublina nie odwiedzał. Zresztą, pewnie sporo się tam zmieniło przez ostatnie niemal stulecie.

Bardzo męska książka — zaczyna się i kończy na ringu bokserskim (ładna klamra, swoją drogą), główne role odgrywają mężczyźni. Kobiety... cóż, mogą sprzątać, pisać na maszynie albo się prostytuować. Takie czasy. Mimo to powieść czytało się szybko i przyjemnie.

Na początku miałam pewien problem z natłokiem hurtowo wprowadzanych bohaterów, ale szybko dało się nad nimi zapanować i zapamiętać, kto jest główną mendą, a kto tajniakiem. Uważam, że postacie zostały całkiem przyzwoicie zarysowane.

Protagonista, nie bacząc na liczne kłody pod nogami, dowiaduje się, kto i dlaczego zabił. Podczas tego procesu komisarz musi zmierzyć się z poważnymi dylematami. To, moim zdaniem, dodało głębi książce.

Pod względem językowym daleko do ideału. Trafiają się literówki, zgubione podmioty. Fakt, nie ma ich dużo, ale za to jest błąd ortograficzny.