Książka opowiada o języku polskim. Głównie o jego historii, ale znalazło się również miejsce na rozmaite dodatki — dialekty, etymologia, zapożyczenia... Dziełko niedługie, więc wszystkie te tematy zostały potraktowane nawet nie skrótowo, lecz wybiórczo. Chętnie na przykład dowiedziałabym się, czym jest tajemniczy aoryst, a nie tylko, że kiedyś istniał.
Struktura wywodu wydaje się logiczna, jakby omawiane różnych pojęć zostało rzucone na oś chronologiczną. Jedno wynika z drugiego, najpierw umiejscowienie polszczyzny na drzewie genealogicznym języków indoeuropejskich, przez etymologię przechodzimy do gramatyki i ortografii, a potem następują coraz bardziej współczesne zagadnienia.
Czytałam z zainteresowaniem. Czegoś się dowiedziałam, acz wolałabym więcej. Te tematy można było omówić w grubym dziele (choć pewnie mniej ciekawym), a nie tylko rzucić garść przykładów. Tym bardziej żal, że niekiedy te same informacje powtarzały się w różnych rozdziałach. Jakby ktoś zlepił kilka artykułów, z których każdy z osobna musiał zawierać podstawy.
Książka bardzo bogato ilustrowana (jak wszystkie z serii "A to Polska właśnie"). Na każdej stronie kolorowy obrazek. Na końcu zamieszczono wybór bibliografii (w podziale na rozdziały) oraz indeks nazwisk.
Nie zauważyłam żadnych niezamierzonych błędów językowych. Pewnie nie wypadało ich popełniać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz