Tom: 2
To pewnie słaby opis, ale wydaje mi się adekwatny — książka to druga część trylogii o Nikicie. Z całym dobrodziejstwem inwentarza. Główne postacie bez zmian, oczywiście pojawiają się jakieś nowe (nawet całe tłumy), ale ich obecność wiąże się ze zmienionym tłem: Nikita z Robinem wyjeżdżają do Norwegii. Sprawę mają, może nawet kilka.
Związek między nimi się pogłębia, coraz bardziej się lubią, uzależniają od siebie... Ich siły i magie przeplatają się, wzajemnie wzmacniając. Aż zaczyna mnie ciekawić, czy skończą jako para mimo odmiennych preferencji protagonistki. Relacja Nikity z berserkiem wygląda podobnie.
Fabularnie to skończony rozdział — jakaś tam przygoda w życiu dobiega do końca (podróż również), ale bardziej ogólne wątki nadal czekają na domknięcie. Na razie Nikita podrosła na tyle, że przestaje marzyć o zabiciu ojca za wszelką cenę. Może po części wynika to z faktu, że coraz więcej dowiaduje się o matce.
Lektura lekka, łatwa i przyjemna. Giną tylko ci źli, dobrzy (to jest ludzie i nieludzie, którzy nie próbują zabić głównej bohaterki, a nawet jej trochę pomagają) dożywają do następnego tomu.
Mam wątpliwości co do kreacji świata — bardzo mocno przypomina nasz własny. Podobno Norwegia jest na tyle magiczna, że nie ma potrzeby stwarzania alternatywnych miast, magia miesza się z mugolami tak zwyczajnie, na powierzchni.
Trafiają się literówki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz